Luty był dla mnie chyba najmniej popkulturowym miesiącem w tym roku, bo większość czasu spędziłem na przygotowaniach do przeprowadzki. Ale z kilkoma rzeczami udało mi się zapoznać, a kilka z nich to prawdziwe perełki.

Muszę uczciwie przyznać, że w zeszłym roku i przez pierwszą połowę tego nie pisałem tyle, ile chciałem. I o ile chęci mi nie brakuje, to problem jak tkwi w natłoku obowiązków, braku umiejętności organizowania czasu i życiowych zawirowaniach. Bloga nie chcę jednak porzucać, dlatego wciąż myślę, jaką formę mogłyby przyjmować moje teksty, żebym mógł opowiadać Wam jak najwięcej o moich popkulturowych odkryciach i jednocześnie nie musiał siedzieć przed ekranem laptopa do rana. I stąd pomysł, by wykorzystać króciutkie recenzje, które i tak wrzucam do sieci (na Letterboxd , Serializd , Backloggd i Goodreads , gdzie możecie mnie śledzić), nieco je rozbudować i po upływie każdego miesiąca roku publikować popkulturowy pamiętnik. W ciągu najbliższych tygodni zamierzam wrzucić takich sześć. Dziś pora na część styczniową.

Nie pisałem jeszcze na blogu o Twoim Victorze , choć jest to serial, który od samego początku śledzę z zapartym tchem. Pomyślany on został jako spin-off megasympatycznego  Twojego Simona , filmu Grega Berlantiego z 2018 roku. Akcja serialu toczy się w tym samym miasteczku, ale skupia się na zupełnie nowych postaciach. Główny bohater, tytułowy Victor, wywodzi się z mniejszości latynoskiej, a jego rodzina jest głęboko wierząca. Od samego początku Twój Victor  jest więc opowieścią o bohaterze znacznie mniej uprzywilejowanym niż jego filmowy poprzednik. To czyni tę historię o wiele bardziej zniuansowaną, zróżnicowaną i ciekawą. Przy tym wszystkim nie brakuje jednak w serialu ciepła i lekkości tak bardzo potrzebnych w historiach poświęconym społeczności LGBTQIA+ — zwłaszcza przeznaczonych dla młodzieży.

O Obsesji Eve  chyba jeszcze na moim blogasku nie pisałem. A powinienem był, bo to jeden z moich ulubionych seriali ostatnich lat i do każdego odcinka zasiadałam z ogromną ekscytacją. To niezwykłe połączenie szpiegowskiego thrillera z czarną komedią i skomplikowanym romansem LGBT niemal zawsze stanowiło dla mnie idealną odskocznię od codziennego życia. Na czwarty sezon opowieści o losach byłej agentki MI5 oraz bezwzględnej zabójczyni czekałam z wypiekami na twarzy. I przez większość opowieści byłem wniebowzięty. Ale do czasu.

Horrory kręcone w stylu found footage  to dość ciekawa formuła, choć mam wrażenie, że przez ostatnie lata nieco się wyczerpała. Twórcy serialu Archiwum 81  postanowili tchnąć w nią nowe życie. I choć ich dzieło nie jest może szczególnie innowacyjne, udało im się stworzyć całkiem absorbujący, ciekawy projekt.

MANIAK PISZE WSTĘP Pamiętam, że pierwszy raz o Odpowiedniku  dowiedziałem się, oglądając którąś z zeszłorocznych ceremonii rozdania nagród filmowych. Krótki zwiastun w przerwie reklamowej zwrócił moją uwagę pomysłem (uwielbiam historie o równoległych światach) oraz nazwiskiem odtwórcy głównej, a raczej głów nych ról: J.K. Simmonsa. Chwilę później serial pojawił się na HBO GO, więc na nic nie czekając, włączyłem pierwszy odcinek i… zostałem wciągnięty bez reszty. Spodziewałem się czegoś dobrego, dostałem zaś serial wybitny.

MANIAK PISZE WSTĘP Kochani, tak się jakoś ostatnio złożyło, że większość moich przemyśleń ląduje ostatnio w mediach społecznościowych: czy to na Facebooku, czy Twitterze. Jeśli jednak nie korzystacie z tych serwisów, a chcielibyście poznać moje opinie na temat najnowszych filmów i trochę mniej nowych seriali, postanowiłem, żeby co miesiąc zbierać je na blogu (dziś wyjątkowo zbieram dwa miesiące), wzbogacając także o kilka bonusowych mini-recenzji, które nie ukazały się wcześniej nigdzie. Mam nadzieję, że dzięki temu blog trochę odżyje, bo z ukazywaniem tekstów na nim bywa różnie.

MANIAK ZACZYNA W życiu każdego tłumacza audiowizualnego pojawia się w końcu projekt wymarzony. I choć pracuję w tym zawodzie zaledwie dwa lata, muszę powiedzieć, że miałem ogromne szczęście, kiedy na początku marca zaproponowano mi przekład serialu Rise , znanego u nas jako Podnieś głos  (nie ja odpowiadam za polski tytuł, ale myślę, że jest całkiem trafny). Praca nad napisami do tego tytułu wiele mnie nauczyła i mocno rozwinęła, ale przede wszystkim dostarczyła ogromnej frajdy. Podnieś głos  okazał się bowiem serialem, który łączy wszystko to, co w serialach uwielbiam: niebanalne historie dotykające współczesnych problemów, fantastyczne występy aktorskie i mnóstwo emocji. A do tego znalazł się bonus w postaci piosenek z musicalu Przebudzenie wiosny . Ponieważ mam wrażenie, że mało się u nas o Podnieś głos  mówi, postanowiłem przekonać Was do serialu moją ścianą tekstu recenzją. Czytajcie zatem, za co tak bardzo polubiłem ten tytuł, a w międzyczasie możecie posłuc...

MANIAK NA WSTĘPIE Dwa tygodnie temu w San Diego zakończyło się święto wszystkich maniaków, czyli San Diego Comic-Con (w skrócie SDCC). Wbrew nazwie to impreza poświęcona nie tylko komiksom, ale ogólnie rozumianej popkulturze. Zjeżdżają się na nią więc nie tylko fani historii obrazkowych, ale także seriali, filmów czy gier. W tym roku postanowiłem na blogu zrobić wielki przegląd najciekawszych wieści z konwentu. Od jego zakończenia aż do dziś oglądałem więc sobie jego program, wypisywałem najbardziej interesujące jego punkty i przeczytałem tysiące relacji, a następnie zebrałem je wszystkie w całość. Przed Wami efekt mojej pracy.

MANIAK NA WSTĘPIE Mógłbym rozpocząć recenzję nowego Twin Peaks truizmami, o tym jak serial zmienił w latach 90. całą telewizję i otworzył drogę takim produkcjom jak Z archiwum X , Buffy , Zagubieni itd. Mógłbym powiedzieć, jakim wspaniałym i świeżym był połączeniem kryminału, science-fiction, horroru, opery mydlanej, komedii i surrealizmu. To jednak fakty tak powszechnie znane, że nie ma sensu powtarzać ich po raz n-ty, zwłaszcza że już raz popełniłem na ten temat tekst . Zamiast tego napiszę, że w dobie coraz częstszych powrotów starszych seriali (czy to w formie wznowień czy remake’ów) na żaden nie czekałem tak mocno jak na Twin Peaks . Jasne, niejednoznaczne zakończenie drugiego sezonu było dla serialu idealne, ale w głębi duszy chciało się poznać dalszą historię bohaterów. I w końcu do tego doszło. Po 27 latach od premiery serialu i 25 (a to, jak wiedzą fani, liczba szczególna) od ostatniego spotkania z bohaterami w kinowym prequelo-sequelu Ogniu, krocz ze mną , David Ly...

MANIAK NA POCZĄTEK Z powodu mnóstwa pracy byłem zmuszony zrobić dłuższą przerwę w moich streszczenio-analizach Once Upon a Time , ale czas do nich powrócić — zwłaszcza że już wyemitowano finał sezonu. Zaczynam tam, gdzie skończyłem, czyli na odcinku szesnastym. Po odsłonach skupionych na baśniach oraz dylematach głównych bohaterów, czas na odcinek poświęcony kluczowej postaci sezonu, Gideonowi. Jeśli do tej pory jego działania wydawały Wam się dziwne tak jak i mnie, to tutaj wszystko się wyjaśnia. I to w całkiem logiczny sposób.

MANIAK ZACZYNA Zostały mi jeszcze dwa zaległe odcinki Once Upon a Time , więc czas na kolejną analizę „na żywo”. Zasady się nie zmieniają: wpis powstaje na bieżąco podczas mojego seansu serialu. Jest to oczywiście drugi seans, a więc znam już fabułę odcinka i po prostu śledzę go ponownie, by wyłapać różnego rodzaju smaczki i niuanse. Po ostatniej odsłonie skupionej na Złej Królowej poprzeczka była zawieszona dość wysoko, ale twórcy wiedzą jak grać i szykują odcinek najeżony aluzjami do jednej z najlepszych pełnometrażowych animacji Disneya, Aladyna . Czy wychodzi im to na dobre? Czytajcie dalej!

MANIAK KLECI WSTĘP Troszeczkę zmuszony byłem zaniedbać moje live-recapy „Once Upon a Time”, ale dziś do nich wracam i mam nadzieję, że w ciągu tego tygodnia (który zapowiada się na nieco luźniejszy), uda mi się wszystko nadrobić. Zaczynamy tam, gdzie skończyliśmy, czyli przy 14. odcinku 6. sezonu serialu. Odważę się powiedzieć, że to jedna z najlepszych odsłon serialu i wspaniałe zwieńczenie historii Złej Królowej. A dlaczego? Czytajcie dalej.

MANIAK W ROZPOCZĘCIU Znów w środę i tym razem bardzo późno, ale nie będę odwlekać notki w nieskończoność, zwłaszcza, że akurat mam troszkę czasu (a z tym jest ostatnio szaleńczo). W zeszłym tygodniu „Once Upon a Time” powrócił całkiem udanym odcinkiem, w którym scenarzyści dość śmiało posunęli główne wątki do przodu. Tym razem serwują jednak odcinek bardziej wyciszony, skupiony przede wszystkim wokół przeszłości Księcia i zagadki śmierci jego ojca. To co, zaczynamy?

MANIAK NA POCZĄTEK Wreszcie powrócił Once Upon a Time , czyli mój absolutnie ukochany serial. Długo się zastanawiałem, jak pogodzić różne życiowe obowiązki z pisaniem na blogu, a przede wszystkim z dostarczaniem Wam streszczenio-analiz serialu. Bardzo lubiłem siadać nad każdym odcinkiem i rozbierać go na czynniki pierwsze, ale było to zajęcie na tyle czasochłonne, że niestety nie byłrm w stanie go na bieżąco kontynuować. I stąd pomysł na odświeżenie formy. Od dziś (a następnie w każdy poniedziałek w godzinach wieczornych), będę omawiać kolejne odcinki Once'a „na żywo”. Całość będzie wyglądać trochę tak, jak moje ostatnie relacje ze Złotych Globów i z Oscarów : włączę sobie odcinek (to zawsze będzie drugi seans, a więc zasiądę już z pewnymi przemyśleniami) i na bieżąco będę komentować wszystkie sceny. Mam nadzieję, że taka formuła przypadnie Wam do gustu. Oczywiście wiszę Wam jeszcze kilka tekstów o Once Upon a Time . Nie jestem w stanie powiedzieć, kiedy będą, al...

MANIAK WE WSTĘPIE Mówi się, że im jest się coraz starszym, tym trudniej zauważyć upływ czasu. Chyba nie ma nikogo, kto nie odczułby tego na własnej skórze. Ale jest jedna rzecz, która pomaga jednak mijanie kolejnych dni — a nawet lat — zauważyć. To prędkość, z jaką ukazują kolejne trzyodcinkowe serie Sherlocka . Piszę to oczywiście pół żartem, pół serio, ale rzeczywiście — nic nie dłuży się chyba bardziej niż czekanie na coś, co się lubi. Zwłaszcza że na  Sherlocka , na którego wpadłem w gruncie rzeczy trochę przypadkiem, bo szukając materiałów do prezentacji maturalnej o detektywach (to było jeszcze przed premierą pierwszych odcinków), czeka się niekoniecznie rok, ale dwa, a nawet i trzy. Da się więc to odczuć. Jako sherlockowy entuzjasta (Doyle'owymi powieściami i opowiadaniami zaczytywałem się już pod koniec liceum) na czwart...

MANIAK NA WSTĘPIE I wreszcie zdołałem obejrzeć finał drugiego sezonu „Penny Dreadful”. Długo zastanawiałem się, co też takiego Logan wymyśli na potrzeby zamknięcia historii z Nocnymi Przybyszkami w rolach głównych i co też zasugeruje nam na sezon trzeci. I już teraz zdradzę, że ani trochę mnie nie zawiódł. Na samym początku śledzimy walkę bohaterów z Evelyn Poole. Walka ta ma znaczący wpływ na ich dalsze działania i następujące po niej wydarzenia; to pewnego rodzaju punkt wyjścia do rozwoju akcji i decyzji podejmowanych przez poszczególne postaci. W tych swoistych epilogach śledzimy nie tylko bohaterów, którzy starli się z czarownicami, ale także tych, których wątki rozwijane były niejako na boku, a więc Calibana, Lily czy Doriana. Wszystko to zatytułowano po raz kolejny bardzo wymownie: „And they were enemies” („I byli sobie wrodzy”), co można oczywiście od...

MANIAK ROZPOCZYNA Dziewiąty to zarówno przedostatni odcinek drugiego sezonu „Penny Dreadful”, a zatem opowiadana w nim historia powoli zmierza ku końcowi. Zbliża się więc rozwiązanie akcji, a wszystkie z wątków docierają do punktów kulminacyjnych. Vanessa i Ethan otrzymują wiadomość o niebezpieczeństwie, w jakim znajduje się sir Malcolm Murray. Wraz z Frankensteinem bez wahania powracają do Londynu, gdzie planują odbić przyjaciela z rąk Evelyn Poole. Dla Ethana oznacza to także szczególnie intensywne starcie z przeszłością – na jego ogonie siedzą bowiem zarówno inspektor Rusk, jak i Hekate, która ma we wszystkim, co się dzieje, własne cele. Tymczasem Caliban wpada w niespodziewaną pułapkę, a Lily/Brona pokazuje swe prawdziwe oblicze Dorianowi...

MANIAK NA POCZĄTEK Siódmy odcinek drugiego sezonu skupił się przede wszystkim na postaciach Vanessy i Ethana. Żeby więc troszkę to zrównoważyć, kolejna odsłona poświęcona jest reszcie bohaterów. Istnieje oczywiście minus – brak Evy Green – ale w gruncie rzeczy takie przeniesienie ciężaru na innych dość dobrze serialowi robi. Śledzimy zatem zmagania Malcolma Murraya z wpływem, jaki ma nad nim Evelyn Poole; z niepokojem przyglądamy się działaniom Calibana, który desperacko próbuje zjednać sobie Lily; jesteśmy szokowani decyzją Doriana Greya i wreszcie zmagamy się ze sprzecznymi uczuciami wobec inspektora Ruska (bo z jednej strony taki sympatyczny, a z drugiej taki niecny), który powiązuje (taki on mądry!) Ethana z Malcolmem (o nie, nie, od Ethana i Malcolma proszę z dala!). A wszystko pod iście mrocznym, złowieszczym tytułem „Memento mori”, czyli z łaciny: „Pamiętaj o śmierci”.

MANIAK PISZE WSTĘP No, to szósta odsłona drugiego sezonu "Penny Dreadful" sporo namieszała. To była istna kumulacja wątków, wzrost napięcia i wielki wybuch. A nawet kilka. Logan musiał mięć ciężki orzech do zgryzienia, pisząc odcinek siódmy, no bo jak tu to wszystko przebić? I trzeba przyznać, że rozwiązanie tego problemu jest nieco przewrotne: scenarzysta proponuje bowiem odcinek wyciszony, skupiony na bohaterach. Tytuł tej odsłony to „Little Scorpion” („Mały Skorpion”), co sugeruje oczywiście poświęcenie uwagi Vanessie Ives. I tak też się dzieje. Po wydarzeniach na balu z poprzedniego odcinka, bohaterka postanawia oddzielić się na jakiś czas od reszty grupy. Dołącza do niej Ethan Chandler. Tymczasem w Londynie Lyle dalej pracuje nad wiadomością w Verbis Diablo, a Lily/Brona coraz bardziej zbliża się do Doriana Graya. Jak to wszystko wypada?