MANIAK NA POCZĄTEK
 |
| Tym razem dostajemy spokojniejszy odcinek |
Czasami od natłoku akcji lepsze są spokojniejsze momenty, skupiające się na bohaterach i ich osobowościach oraz motywach działań. Czasami ciekawsze od kolejnej walki czy pościgu są dobrze napisane rozmowy między postaciami. Być może jestem dziwakiem i nudziarzem, ale tak właśnie uważam. I za to lubię "Once Upon a Time" - tu liczy się nie tylko akcja, ale także bohaterowie. I właśnie nacisk na tych drugich postawiono w kolejnym odcinku trzeciego sezonu.
MANIAK O SCENARIUSZU
 |
| Emma powoli akceptuje samą siebe |
Odcinek ten poświęcono głównie na rozwój bohaterów i w gruncie rzeczy, niewiele się tu dzieje. Przyglądamy się jak Emma powoli akceptuje samą siebie - to, kim jest i jaki ma to na nią wpływ. Możemy zaobserwować ciekawą przemianę w bohaterce, która nie pozostanie bez wpływu na jej dalsze działania.
Na podobnej zasadzie skonstruowany jest wątek Golda/Titeliturego. Po wydarzeniach z poprzedniego odcinka, bohater musi poradzić sobie z głęboko skrywanymi wcześniej emocjami. Pomaga (ale czy aby na pewno?) mu w tym niespodziewana osoba. To interesujące fragmenty historii, ale jest ich dość mało.
 |
| Sporo tu Śnieżki z czasów przed rzuceniem klątwy |
Twórcy nadal nie spuszczają z moralistycznego tonu i dobrze, bo przez to doskonale bawią się formą baśni. Pouczenia, jakie serwują widzom nie są być może bardzo odkrywcze i oryginalne, ale nie można odmówić im racji.
Zdarza się kilka mniej lub bardziej zaskakujących zwrotów akcji, najbardziej wbija w fotel jednak końcówka, która jest bardzo odważna i otwiera ciekawe możliwości.
MANIAK O REŻYSERII
Ron Underwood ("Herosi", "Happy Town") miał nie lada zadanie - przedstawić tekst Chamblissa i Vasquez w taki sposób, by dobrze działał na ekranach telewizorów. To wbrew pozorom nie było wcale takie łatwe, jednak reżyser świetnie sobie poradził. Pomimo, że to odcinek raczej pozbawiony spektakularnych wydarzeń, ogląda się go z zapartym tchem. Underwood wie, jak pokazać rozwój bohaterów tak, by wypadł interesująco i nie nużył. Dobrze prowadzi opowieść i stara się ją różnicować, a z ekipą dogaduje się świetnie.
MANIAK O AKTORACH
 |
| Carlyle błyszczy zwłaszcza w scenach retrospekcji |
Robert Carlyle to świetny Titelitury i stanowi prawdziwy skarb produkcji. W "Lost Girl" błyszczy głównie w retrospekcjach, gdzie gra bardzo specyficznie, tworząc niezwykle barwną kreację. W scenach, rozgrywających się w Nibylandii jego występ jest już bardziej stonowany, ale za to Carlyle świetnie oddaje emocje postaci.
Lana Parilla także się wybija i podobnie jak w przypadku Carlyle'a, najbardziej widać to w scenach retrospekcji. To właśnie wtedy Zła Królowa pokazuje swoją prawdziwą naturę, którą Parilla doskonale rozumie. Aktorka potrafi przerazić, ale i rozbawić. W scenach z Nibylandii pokazuje nieco łagodniejsze oblicze, udowadniając tym samym swą dużą wszechstronność.
 |
| Kay wreszcie pokazuje, na co go stać |
Jennifer Morrison poczyniła spore postępy. Aktorka, która w pierwszym sezonie niezbyt zachwycała, rozwija się z odcinka na odcinek, dotrzymując kroku swojej postaci. W "Lost Girl" bardzo dobrze pokazuje rozterki Emmy i jej zagubienie, a przy tym zyskuje sympatię widza.
Po raz kolejny nie zawodzi Colin O'Donoghue jako Hak. Aktor doskonale bawi się swoją rolą. Tworzy sprytnego, nieco przemądrzałego, a także szarmanckiego pirata i dodaje całości nieco komediowego wydźwięku.
Najsłabiej ze stałej obsady wypadają: Ginnifer Goodwin i Josh Dallas. Ich role są trochę za bardzo przerysowane, choć z drugiej strony, tacy w założeniach mają być Śnieżka i Książę - zbyt optymistyczni i wiecznie uśmiechnięci. Ich obecność na ekranie bynajmniej nie razi i nie przeszkadza, jednak czasem można zacząć się zastanawiać czy aby na pewno aktorzy osiągają efekt, o jaki im chodziło.
MANIAK O TECHNIKALIACH
 |
| Jak na telewizyjne standardy efekty specjalne są niezłe |
Czasami widać pewnie niedoskonałości efektów specjalnych, jednak i tak trzeba przyznać, że jak na telewizyjne standardy, są niezłe. Nie zapierają może dechu w piersiach dopracowaniem, ale też aż tak bardzo nie rażą, co w "Once Upon a Time" nie jest absolutnie regułą.
Świetna jest scenografia. Bardzo dobrze wypada zwłaszcza Nibylandia, którą od podstaw przygotowano w studiu filmowym. Scenografowie odwalili kawał dobrej roboty, bo miejscami ma się wrażenie, że aktorzy kręcili swe sceny w plenerze.
Nie można też nie wspomnieć o muzyce Marka Ishama. To znakomity twórca i, co najważniejsze, nie spoczywa na laurach. Do trzeciego sezonu skomponował m.in. chwytliwy i niepokojący temat, który towarzyszy większości scen z Piotrusiem Panem. Ścieżki jego autorstwa słucha się z prawdziwą przyjemnością.
MANIAK OCENIA
Drugi odcinek trzeciego sezonu "Once Upon a Time" to miły odpoczynek po odcinku pierwszym, a zarazem ciekawe studium poszczególnych bohaterów. Bez wyrzutów sumienia, mogę postawić ocenę:
 |
| DOBRY |
Komentarze
Prześlij komentarz
Komentarze, zawierające treści obraźliwe, wulgarne, pornograficzne oraz reklamowe zostaną usunięte. Zostaliście ostrzeżeni.