Maniak inaczej #113: Nie śpię, bo oglądam Critics’ Choice Awards 2021

Sezon nagrodowy przybiera na sile. Dziś kolejna odsłona moich absolutnie ulubionych nagród, czyli Critics’ Choice Awards. Jak zwykle zapraszam na mojego livebloga z wydarzenia!

MANIAK LIVEBLOGUJE

MANIAK KOMENTUJE

Lista zwycięzców:

• Najlepszy aktor drugoplanowy w filmie: Daniel Kaluuya — Judas and the Black Messiah
• Najlepsza aktorka drugoplanowa w filmie: Maria Bakalova — Kolejny film o Boracie
• Najlepsza aktorka drugoplanowa w serialu fabularnym: Gillian Anderson — The Crown
• Najlepszy aktor drugoplanowy w serialu fabularnym: Michael K. Williams — Lovecraft Country
• Najlepszy aktor drugoplanowy w filmie telewizyjnym lub serialu limitowanym: Donald Sutherland — Od nowa
• Najlepsza aktorka drugoplanowa w filmie telewizyjnym lub serialu limitowanym: Uzo Aduba — Mrs. America'
• Najlepsza młoda osoba aktorska: Alan Kim — Minari
• Najlepszy aktor w serialu fabularnym: Josh O’Connor — The Crown
• Najlepsza aktorka w serialu fabularnym: Emma Corrin — The Crown
• Najlepsza aktorka w filmie telewizyjnym lub serialu limitowanym: Anya Taylor-Joy — Gambit Królowej
• Najlepszy aktor w filmie telewizyjnym lub serialu limitowanym: John Boyega — Mały topór
• Najlepsza komedia: Palm Springs
• Najlepszy specjalny program komediowy: Jerry Seinfield: 23 Hours to Kill i Michelle Buteau: Welcome to Buteaupia (remis)
• Najlepsza obsada: Proces siódemki z Chicago
• Najlepszy aktor drugoplanowy w serialu komediowym: Daniel Levy — Schitt’s Creek
• Najlepsza aktorka drugoplanowa w serialu komediowym: Hanna Waddingham — Ted Lasso
• Najlepszy aktor w serialu komediowym: Jason Sudeikis — Ted Lasso
• Najlepsza aktorka w serialu komediowym: Catherine O’Hara — Schitt’s Creek
• Najlepszy serial komediowy: Ted Lasso
• Najlepszy serial fabularny: The Crown
• Najlepszy talk-show: Late Night with Seth Meyers
• Najlepszy serial limitowany: Gambit królowej
• Nagroda #SeeHer: Zendaya
• Najlepszy film telewizyjny: Hamilton
• Najlepszy serial short-form: Better Caul Saul: Ethics Training with Kim Wexler
• Najlepsza piosenka: “Speak Now” — One Night in Miami
• Najlepsza reżyseria: Chloé Zhao — Nomadland
• Najlepsze zdjęcia: Joshua James Richards — Nomadland
• Najlepszy montaż: Mikkel E.G. Nielsen — Sound of Metal i Alan Baumgarten Proces siódemki z Chicago (remis)
• Najlepsze efekty specjalne: Tenet
• Najlepsza charakteryzacja: Ma Rainey: Matka Bluesa
• Najlepsze kostiumy: Ann Roth — Ma Rainey: Matka Bluesa
• Najlepsza scenografia: Donald Graham Burt, Jan Pascale — Mank
• Najlepszy aktor: Chadwick Boseman — Ma Rainey: Matka Bluesa
• Najlepszy scenariusz oryginalny: Emerald Fennell — Obiecująca. Młoda. Kobieta.
• Najlepszy scenariusz adaptowany: Chloé Zhao — Nomadland
• Najlepszy film nieanglojęzyczny: Minari
• Najlepsza oryginalna ścieżka dźwiękowa: Jon Batiste, Trent Reznor, Atticus Ross — Co w duszy gra
• Najlepsza aktorka: Carey Mulligan — Obiecująca. Młoda. Kobieta.
• Najlepszy film: Nomadland

Critics’ Choice Awards to nagrody corocznie przyznawane przez tzw. Critics’ Choice Association, czyli stowarzyszenie zrzeszające krytyków filmowych. W przeciwieństwie do owianego tajemnicą HFPA CCA ma jasne zasady członkostwa i jest organizacją dość transparentną. Swoje nagrody filmowe rozdała w niedzielę po raz 26, natomiast serialowe — po raz 11. Niedzielna gala nie jest jednak pierwszą, którą krytycy zorganizowali w tym roku. Wcześniej, 10 stycznia, odbyły się pierwsze Critics' Choice Super Awards, na których nagrodzono produkcje gatunkowe.

Tegoroczną galę po raz trzeci z rzędu poprowadził Taye Diggs i muszę powiedzieć, że spisał się całkiem nieźle. Rozpoczął od obowiązkowej piosenki i całkiem niezłego monologu, a potem urozmaicał rozdanie nagród kilkoma bardziej lub mniej udanymi, ale w gruncie rzeczy niewymuszonymi żartami.

Całość zrealizowano w wirtualnym studio, co w dobie pandemii jak najbardziej miało sens — po co niepotrzebnie wynajmować wielkie audytorium, skoro i tak nikt w nim nie zasiądzie? Jednocześnie od strony technicznej chyba niewiele można tej gali zarzucić. Owszem, czasem zdarzały się trudności z połączeniem z nominowanymi i nagrodzonymi, ale na tle naprawdę profesjonalnej pracy montażystów, dźwiękowców i realizatorów, to tylko drobnostka. Bardzo dobrą decyzją okazało się też niezrezygnowanie (na was patrzę, Złote Globy) z materiałów pokazujących role nominowanych aktorów czy fragmenty nominowanych filmów, a także nieprzerywanie przemówień nagrodzonych przebitkami na reakcje współnominowanych. To oczywiście niuanse, ale doskonale pokazują, jak różnie można podejść do takich wirtualnych gal.

Same nagrody zwykle nazywa się „najbardziej populistycznymi w sezonie” i trudno się temu dziwić, jeśli weźmie się pod uwagę, kto te nagrody wręcza. Nie wynika to wbrew pozorom z tego, że krytycy filmowi wpisują się w pewne trendy, ale raczej z tego, że wciąż — nawet w dobie gdy krytyka profesjonalna i fanowska coraz bardziej się zazębiają — to właśnie oni te trendy wyznaczają. 

Nie oznacza to jednak, że wszystkie decyzje krytyków mi się spodobały. Znów obsypano statuetkami The Crown, serial lubiany i odbrązawiający brytyjską rodzinę królewską, ale mam wrażenie, ze nieco jednak obliczony na zdobywanie nagród. Zwłaszcza że w takich kategoriach, jak „najlepszy serial fabularny” czy „najlepsi aktorzy w serialu fabularnym” byli jednak lepsi (Jurnee Smollett!). Nie jestem też fanem nienagrodzenia Michaeli Coel i jej Mogę cię zniszczyć — zdecydowanie zasługujących na statuetki.

Z takich mniej szablonowych decyzji zdecydowanie ucieszyły mnie nagrody dla „Speak Now”, Michaela K. Williamsa, Uzo Aduby, Palm Springs i Alana Kima (wzruszenie tego ostatniego było przecudne). Ciekawie rozłożyły się nagrody techniczne, choć trzeba od razu zaznaczyć, że wcale nie muszą się pokryć z wyborami oscarowymi (zwłaszcza że są tu remisy).

Niekwestionowaną zwyciężczynią CCA w kategoriach filmowych była Chloé Zhao. Każdy, kto śledzi festiwalowe wieści, miał na jej Nomadland oko, a kolejne sukcesy filmu tylko umacniają jego pozycję.

CCA to miły przerywnik między skompromitowanymi Złotymi Globami i nadchodzącymi Oscarami. Galę oglądało mi się bardzo miło i mam nadzieję, że z roku na rok będzie przybierać na wadze, bo mam wrażenie, że wciąż nie ma tak dużej rozpoznawalności, na jaką zasługuje.